第一千二百零二章 遗迹开启



            .show-app2{width:100%;clear:both;display:block;margin:0    0    10px    0;border-radius:    3px    3px;border:1px    solid    #f2f2f2;}    .show-app2-content{float:left;width:70%;background:#dff0d9;font-size:14px;padding:10px    0px;color:#3d783f;border-radius:    3px    0    0    3px;line-height:    22px;}    .show-app2-content    .show-app2-cover{float:left;margin:0px    10px;height:40px;width:40px;}    .show-app2-content    .show-app2-detail{float:left;}    .show-app2-content    .show-app2-detail    p{margin:    0;}    @media    (max-width:    768px){.show-app2-content    .show-app2-detail    .show-pc{display:    none;}}    .show-app2-content    img{width:36px;height:36px;border-radius:50%;}    .show-app2-button{background:#44a048;border-radius:0    3px    3px    0;float:left;width:30%;text-align:center;padding:10px    0px;color:#fefefe;font-size:14px;position:    relative;line-height:    22px;}    .show-app2-button:after{content:"";width:8px;height:8px;border-radius:50%;background:#ff6666;position:absolute;top:3px;right:3px;}                            紫嫣此时也终于明白,魔星的真谛,那并不是单纯的敌人,而是一个会让人爱恨交织的存在。

        当初在东荒见到龙尘的时候,紫嫣只是觉得,龙尘不过是一个懵懂少年,对于魔星之事,并不太放在心上。

        而且对于这个魔星,她心中也充满了好奇,暗中观察龙尘,当初龙尘遭杀手埋伏。

        明明知道,那个抱着布娃娃的女孩是一个杀手,依旧不忍心她被斩杀,宁愿毒刺穿心。

        当龙尘轻轻抚摸这那个小女孩,脸上流露出的不是怨恨和狰狞,而是无尽的温暖和关爱。

        尤其龙尘说出那番话的时候,龙尘的形象彻底,留在的紫嫣的脑海中。

        如今数年过去了,紫嫣专心乐道,故意将这段记忆掩藏,已经把魔星之事给淡忘了。

        可是这次再见到龙尘的时候,过往之事,历历在目,当看到龙尘第一眼的时候,她竟然忍不住芳心狂跳。...
    本章未完,请点击下一页继续阅读!