第一百四十七章 炼化雷霆



            .show-app2{width:100%;clear:both;display:block;margin:0    0    10px    0;border-radius:    3px    3px;border:1px    solid    #f2f2f2;}    .show-app2-content{float:left;width:70%;background:#dff0d9;font-size:14px;padding:10px    0px;color:#3d783f;border-radius:    3px    0    0    3px;line-height:    22px;}    .show-app2-content    .show-app2-cover{float:left;margin:0px    10px;height:40px;width:40px;}    .show-app2-content    .show-app2-detail{float:left;}    .show-app2-content    .show-app2-detail    p{margin:    0;}    @media    (max-width:    768px){.show-app2-content    .show-app2-detail    .show-pc{display:    none;}}    .show-app2-content    img{width:36px;height:36px;border-radius:50%;}    .show-app2-button{background:#44a048;border-radius:0    3px    3px    0;float:left;width:30%;text-align:center;padding:10px    0px;color:#fefefe;font-size:14px;position:    relative;line-height:    22px;}    .show-app2-button:after{content:"";width:8px;height:8px;border-radius:50%;background:#ff6666;position:absolute;top:3px;right:3px;}                            唐婉儿的俏脸宛如被火烧了一般,她是女孩子,怎么可能嘴对嘴的给人家渡气?

        可是看龙尘好像处于弥留之际,仿佛有什么遗言要交代,可是偏偏气不够用,无法说出来。

        “不行,这个绝对不可以的”唐婉儿脸红的如同苹果,摇摇头为难的道。

        “我……”

        龙尘还想说什么,可是气息不够用,只能吐出了一个字,后面就只是光嘎巴嘴,却发不出声音。

        此时龙尘的气息越来越微弱,犹如风中残烛,随时都可能死去,让人心酸。

        唐婉儿一脸为难地看着龙尘,又看了周围一眼,发现没有任何人。

        “好吧,反正你都要死了,我就让你说出你的心愿吧”唐婉儿一咬牙,缓缓俯到龙尘身前。

        龙尘眼睛一亮,一脸感激的望着唐婉儿,唐婉儿心如鹿撞,胸部起伏,显得内心极不平静。...
    本章未完,请点击下一页继续阅读!