第一千零九十三章 高昌故人



            .show-app2{width:100%;clear:both;display:block;margin:0    0    10px    0;border-radius:    3px    3px;border:1px    solid    #f2f2f2;}    .show-app2-content{float:left;width:70%;background:#dff0d9;font-size:14px;padding:10px    0px;color:#3d783f;border-radius:    3px    0    0    3px;line-height:    22px;}    .show-app2-content    .show-app2-cover{float:left;margin:0px    10px;height:40px;width:40px;}    .show-app2-content    .show-app2-detail{float:left;}    .show-app2-content    .show-app2-detail    p{margin:    0;}    @media    (max-width:    768px){.show-app2-content    .show-app2-detail    .show-pc{display:    none;}}    .show-app2-content    img{width:36px;height:36px;border-radius:50%;}    .show-app2-button{background:#44a048;border-radius:0    3px    3px    0;float:left;width:30%;text-align:center;padding:10px    0px;color:#fefefe;font-size:14px;position:    relative;line-height:    22px;}    .show-app2-button:after{content:"";width:8px;height:8px;border-radius:50%;background:#ff6666;position:absolute;top:3px;right:3px;}                            高昌城。

        漫天大雪纷纷扬扬,鹅毛一般的雪花随着刺骨的北风扑簌簌的坠落,天地之间装扮得银装素裹,滴水成冰。

        “唐国去此七千里,沙碛阔二千里,地无水草,冬风冻寒,夏风如焚,风之所吹,行人多死……”

        这就是中原汉人眼中的高昌城。

        对于汉人来说,故土难离,每当乱世不得不背井离乡游离天下,心中之酸楚几欲溢满,只觉愧对祖宗,未能守住家业,所以飘零之处纵然是人间天堂也体会不到那种乡梓的温暖,更何况是偏远贫瘠的西域?

        不过在整个西域来说,高昌城却算得上是一得一富庶之城池。

        城南一座寺庙内院精舍之内,地龙烧得滚热,两人跪坐在地席上,红泥小炉烧着炭火煮着泉水,其中一个极是华贵体型富态的中年人正伸手沏茶,动作一丝不苟,神情专注内敛,片刻之后,淡淡的茶香氤氲精舍。

        半开的窗子外面,有微风掠过,鹅毛一般的大雪纷纷扬扬,将院子里干枯的树木缀满洁白的冰霜。...
    本章未完,请点击下一页继续阅读!